STUDIA DLA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH. Czy UCZELNIE są otwarte na NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ? | Świadoma Kadra - Uczelnia Dostępna

🤔 Jakie jest podejście uczelni do osób z niepełnosprawnością? Czy osoby z niepełnosprawnością są mile widziane na uczelniach wyższych? Jakie jest podejście pracowników? Czy możesz liczyć na wsparcie, czy raczej na dystans i niechęć?

Zobacz vloga, w którym pokazujemy, jakich pracowników możesz spotkać na uczelni.

Czy uczelnie robią cokolwiek w kierunku osób z niepełnosprawnościami
i ze szczególnymi potrzebami? Jak wyglądają studia z orzeczeniem o niepełnosprawności?

Sprawdź koniecznie! :)
______________________________

Jeszcze kilka lat temu wyglądało to tak: niedostosowane uczelnie, skostniali ludzie, blokady niemal na każdym kroku. Nie trzeba ukrywać, że jeszcze kilka, kilkanaście lat temu uczelnie nie czekały na ciebie z otwartymi rękami. No, może bez przesady. Ale często uczelnie nie chciały przyjmować osób z niepełnosprawnością. Czy na przestrzeni ostatnich lat coś się zmieniło w tym temacie? Czego dzisiaj możesz spodziewać się na uczelni i kogo tam spotkać? Pogadamy o tym dzisiaj w ramach wydarzenia Świadoma Kadra i naszej wizyty w Ustroniu.

Joanna Kamola-Brzózan: Mamy więcej uczestników, ale też dużo więcej uczelni. Biorąc pod uwagę średnią, to rzeczywiście jest super, bo mamy 38 różnych uczelni na wydarzeniu. Mamy też w ogóle wśród uczestników bardzo dużo osób, które dopiero co zaczęły swoją przygodę z tym stanowiskiem, więc nie miały jeszcze przyjemności zapoznać się z tematem. Na pewno dużo się tu od nas nauczą, wchodząc w to środowisko. Myślę, że to dla nich największa radość, że będą mogli tak szybko poznać środowisko i ludzi.

Zawsze jestem ciekawy jak to jest z pełnomocnikami, którzy dopiero co zaczynają. Miałaś okazję z nimi porozmawiać, żeby zobaczyć ich podejście? Czy to jest bardziej strzał w postaci: oddelegowali mnie, więc jestem?

Joanna Kamola-Brzózan: To bywa różnie, jeśli chodzi o podejście. Dość często jest tak, że oddelegowano mnie i jestem. Ale też widać, że to nie są przypadkowi ludzie. Zostali wybrani i bardzo szybko chcą się zaangażować. To są też często osoby, które do tej pory miały kontakt ze studentami, tylko oni nie skupiali się na osobach ze szczególnymi potrzebami, tylko tak naprawdę pracowały do tej pory w działach studenckich. Więc ten kontakt ze studentami mają, mają podejście, potrzebują tylko wiedzy merytorycznej, rozwiązań w kontekście wsparcia osób ze szczególnymi potrzebami. Jak zobaczyłam listę uczestników, to miałam oczywiście obawy, bo nie znam tych osób osobiście. Nie wiem, jak będzie. Ale miałam też dużo ekscytacji. I w momencie, kiedy rozpoczęliśmy rejestrację: wszystkie obawy zniknęły. Od razu przekonałam się, że wszystkie osoby, które tutaj przyjechały, wszyscy nasi goście to cudowni, zaangażowani ludzie, którzy chcą się dzielić wiedzą z innymi i to jest dla mnie najważniejsze. Naprawdę cudowna ekipa. Oby następnym razem było tak samo, a nawet lepiej.

Tam jest mega fajne miejsce, w którym można sobie odpocząć. Jest super park. To jest tak, że jak uczestnicy mają chwilę, jak jest ciepło to można sobie tam zrobić przerwę. To jest tylko jedno zdanie, dosyć ważne zdanie. Mój pierwszy wniosek, taki mój pierwszy wniosek-obserwacja. Pamiętam, bo ja też byłem na Świadomej Kadrze w zeszłym roku i to jest super fajne doświadczenie jak wchodzisz na salę i zwykle znasz większość ludzi i kojarzysz ich twarze i wiesz kim są. A tu wchodzisz na salę i nagle nie kojarzysz ludzi. Spodziewasz się, jakie funkcje spełniają na uczelni. Natomiast nie znasz tych ludzi. Dużo nowości, dużo ciekawości. Fajna sprawa.

To co za mną widzicie to pusta sala.

Pusta sala, która oznacza, że cały dzień warsztatowy się skończył.

A co jest ciekawe to to, że pomimo tego, że to jest pusta sala, to już pustej sali nie ma. Okazuje się, że pełnomocnicy, przedstawiciele uczelni dalej w kuluarach stoją i rozmawiają, poruszając kwestie, które dla nich są wyzwaniem na ich uczelniach. Wymieniając się doświadczeniami, mówiąc o tym co i jak u nich działa, co można z tym zrobić, aby sobie z tym poradzić. I to jest niezwykłe nie tylko na tym wydarzeniu. To jest niezwykłe, że jeszcze kilka, kilkanaście lat temu zastanawialiśmy się, co zrobić, jak pójść na uczelnię. Jak sobie poradzić będąc osobą z niepełnosprawnością, będąc osobą ze szczególnymi potrzebami. A teraz są specjalne działy, są specjalne osoby, które robią wszystko, co w ich mocy, żeby jak najlepiej działać na uczelniach. Żebyś ty jako osoba z niepełnosprawnością mógł, mogła otrzymać konkretne wsparcie, czuć się tam dobrze i poradzić sobie niezależnie od wyzwań, które są przed Tobą.

Jest jeszcze jedno pytanie. Ważne pytanie, które pewnie pojawia się w waszej głowie, na które musimy odpowiedzieć.

OTWARTOŚĆ

Czy wszyscy pracownicy uczelni, czy wszyscy pełnomocnicy na każdej uczelni w Polsce są tacy jak tutaj na konferencji, otwarci i szukający rozwiązań. pozytywnie nastawieni? Otwarci do niepełnosprawności?

Czy wszyscy? Nie wiem. Spodziewam się, że nie. Natomiast czy wiele się zmieniło na przestrzeni ostatnich lat? Ogromnie dużo. I to, że na uczelniach powstają specjalne działy. Biura do spraw osób z niepełnosprawnościami, Te działy czasami różnie się nazywają, bo to nie jest jeszcze ustrukturyzowane. To nie jest tak, że wszystkie tematy związane z niepełnosprawnością są ujednolicone w naszym państwie. Niektóre rzeczy jeszcze wymagają czasu.

ZAANGAŻOWANIE BON-ÓW

Natomiast to, że takie biura powstają. To, że są delegowani pracownicy, którzy współpracują z osobami z niepełnosprawnością, Że są kierownicy tych biur, którzy planują pracę, którzy szukają tego, który obszar najlepiej byłoby rozwiązywać. W jaki sposób to sfinansować? W jaki sposób najlepiej się tym zająć, żeby to było skuteczne? Kogo jeszcze zatrudnić? Z kim współpracować? Może jakimiś innymi organizacjami, które są specjalistami w branży X, które ułatwią nam zrobienie czegoś na naszej uczelni? Te wszystkie tematy są poruszane.

WALKA Z WYZWANIAMI

Zobaczcie, że ktoś jest w stanie przyjechać na kilka dni i nie przesiedzieć w telefonie – bo ktoś go tutaj wysłał z uczelni. Jest w stanie się zaangażować i pracować, szukać tych rozwiązań, wymieniać się doświadczeniami. I to jest niezwykłe, że ci pracownicy uczelni to jest taka grupa osób, którym zależy na tym, żebyś ty studiował, żeś ty studiowała i żeby było jak najlepiej. Oni szukają odpowiedzi na to, z jakimi wyzwaniami ktoś może trafić.

Ja tu nie widzę ludzi, którzy siedzą, bo ktoś mnie wyznaczył, ja przyjechałem na konferencję, siedzę w telefonie tylko widzę ogromne zaangażowanie. Więc jeśli tak się zastanawiam co się dzieje w głowie pełnomocnika, który pracuje na uczelni, co jest jego motywacją do tego, żeby działać na tej uczelni?

Marta Zagata-Więcek: Ja zarządzam projektem, który właściwie jako kierownik projektu to wiesz, mnie powinno być wszystko jedno. Merytorycznie odpowiada Agnieszka i właściwie mnie powinno być wszystko jedno, byleby mi się zgadzały kwity, byleby odhaczyć pozycję, zrealizować wskaźniki. Ale cokolwiek robię, to nie jest mi wszystko jedno, to po coś. I dlatego ścisła współpraca i cały czas analizujemy, co tu zrobić, żeby to miało większy efekt, bardziej dotarło i zmieniło świadomość ludzi, którzy pracują przy tym na co dzień. Myślę, że taki właśnie poziom zaangażowania jest bardzo ważny. Tego się nie da wypracować, to trzeba po prostu dobrać odpowiednich ludzi.

Zmiana to jest zawsze wysiłek, czas, niekoniecznie chęć po drugiej stronie.

Dokładnie. Jak nie ma chęci, to Ty możesz włożyć bardzo dużo czasu, bardzo dużo wysiłku i bardzo dużo pieniędzy, żeby stworzyć coś „wow” i nic z tego nie będzie. Na przykład te wszystkie warsztaty, które staraliśmy się zrobić, to też, żeby uświadomić, integrować. Studenci pełnosprawni - studenci, niepełnosprawni, żeby uświadomić, że każdy ma swoje wyzwania. Właśnie ten wspólny mianownik, o którym ty mówiłeś. Wyzwanie, wyzwania. Pełnosprawni też nie chcą już świata, mają swoje lepsze, słabsze dni. Ale chodzi o to, że po prostu jak masz wyzwanie i do niego podchodzisz z zaangażowaniem, osiągniesz swój sukces. Musisz mieć to zaangażowanie. A jak podchodzisz na zasadzie mnie się należy, to nic nie osiągniesz. Ale też są osoby takie, które np. stały się osobami z niepełnosprawnością, walczą na co dzień i walczą z całych sił. I to widać.

Moje zaangażowanie nie daje taryfy ulgowej, wręcz przeciwnie.

Przykład ostatnio z obozu w górach. Mieli pecha. Zorganizowaliśmy dawno temu obóz w górach. Niestety spadł śnieg. Wejście na Śnieżkę. Jak nie masz nogi, masz protezę. Nie da się. Pomimo szczerych chęci. Ale krótsze spacery można. I co? I taka osoba z tą protezą, wiesz, obolała noga, jakieś tam odciski niesamowite, niesamowity ból. Ale idzie dalej. Wyobrażacie sobie, że musieli trenerzy zrobić pogadankę, bo ci pełnosprawni tak marudzili? Autentycznie tak marudzili, bo śnieg, bo lód, bo coś tam, a nie mieli właściwie żadnych problemów. Widoki super, słońce. A tam były osoby, które dawały z siebie wszystko i po prostu to było coś niesamowitego.

***

Osoba z Sali: Realizujemy projekty, a pierwszy raz uczestniczę w takim spotkaniu, gdzie są przedstawiciele 50 uczelni i to jest fantastyczna inicjatywa, za to bardzo dziękuję. Będzie to owocowało tym, że po prostu mamy już bezpośredni kontakt ze sobą, także dzięki.

Ariel Fecyk: Fajnie, że osiągamy taki miks pomiędzy rozrywką a nauką. Jest to taki balans, to pozwala być bardziej naturalnym, bardzo dobrze wpływa to na zapamiętywanie. Dziękujemy jeszcze raz, bezpiecznej drogi, a przed drogą smacznego jajka, smacznego obiadku.

Dziękuję.

Jeszcze obiad, już się zbierają i za chwilkę wszyscy będą bezpiecznie w domu. Dużo emocji, dużo wiedzy. Dużo się działo. Pamiętajcie, że na uczelniach są osoby, którym zależy na tym, by wszyscy studiowali i na tym, żeby było jak najlepiej. Polecam.

***
#studia #uczelniadostępna #studiabezbarier #nastudiach #orzeczenie #niepełnosprawność #pełnomocnicy #pełnomocnik #dziekanat #konferencja #świadomakadra #ustroń #vlog #BON #politechnika #politechnikapoznańska